NEWS
Wervelingen
Groepstentoonstelling in het Kunstgemaal
Veerweg 1, Bronkhorst
In het kader van de IJsselbiënale
met Martin Fenne, Susan Drummen, Stan Klamer, Mieke Marx en ik.
Martin is de gastcurator
hij schreef over alle kunstenaars een tekst en dit over mijn werk:
De impuls om het theater te ontleden als een machine die drama in scene zet brengt de dieper gelegen structuren van de 'mise en scene' aan het licht. En dan blijkt het drama zich ook daar te kunnen voltrekken wanneer de stoffen en rekwisieten een eigen rol mogen spelen en ons associatief vermogen wordt aangesproken
REVIEW PAROOL
nice review in Het Parool of november 28 about the duo exhibition of Ton Zwerver and me in the new Project Space PS 57.
Opening of the duo exhibition with Ton Zwerver and me
Dirk van Weelden held an touching and witty and striking speech
by popular demand here the text:
12 november 2022 Valentijnkade Amsterdam
Misschien geven we het niet graag toe, maar we kennen allemaal het moment van wakker worden, de ogen nog dicht, waarop zich vanuit je rug een grauw gevoel door je hele lichaam verspreidt. Een diepe teleurstelling, dat er weer een dag is begonnen. Nee, ook het roerloos blijven liggen en stijf dichthouden van de ogen zal geen succesvolle bezwering zijn. Het gaat onherroepelijk gebeuren, je zult weer een dag leven. Je bewustzijn staat aan, en, hoe betekenisloos ook, de tijd is in beweging gekomen en zal je meesleuren tot je weer wegzakt in het vloeibare, dromende deel van je brein, ergens in het desolate grensgebied tussen avond en nacht.
(...)
Het is een verlammende moedeloosheid, weer een dag waarvan je weet dat die als dwangarbeid zal aanvoelen en niets zal brengen, geven of opleveren, niet eens vluchtig vermaak. Je zou kunnen zeggen dat het moment dat ik beschrijf dat is van overweldigd worden door de onmogelijkheid te leven. Hoe je het ook wendt of keert, je zult weer een hele dag iets doen waarvan je overtuigd bent dat het niet gaat, dat je het niet kunt. En toch gebeurt het.
(...)
Het was heel even stil en tijdens dat korte ogenblik heeft zich in ieder van jullie hoofden een reeks gevormd van oorzaken voor dat moment. Oorzaken voor de vermeende onmogelijkheid van het leven. Die oorzaken zijn legio, zoals het heet. Schulden, ziekte, rouw, pijn, verslaving, zelfhaat, levensangst, demonen uit het verleden, liefdesverdriet en eenzaamheid. Om er maar een paar te noemen.
(...)
Tegenover de onmogelijkheid te leven staat de noodzaak dat te doen. Dat mag absurd klinken, maar denk weer even aan die gestalte in bed die wakker wordt en overspoeld wordt door dat grauwe gevoel. Vervolgens staat ze op, wast zich, kleedt zich aan, gaat aan het werk, roddelt tijdens de koffiepauze, leest in de krant in de trein terug en maakt een maaltijdsoep, waarna ze met haar moeder belt en belooft dat weekend langs te komen. Hoezo noodzaak? Op een fundamenteel biologisch niveau zijn mensen, net als alle levende wezens, geprogrammeerd te volharden in het gaande houden van de kringloop tussen organisme en omgeving die het leven is. Totdat een sterkere kracht van binnen of van buitenaf die kringloop onderbreekt. Dan treedt in wat we de dood noemen, en lossen we op in de omgeving. Aangedreven door onze primaire levensdrift overschilderen we de onmogelijkheid van het leven door ons vast te klampen aan de macht der gewoonte. Begrijpelijk. Maar het is een verslavende pijnstiller.
(...)
Waarom staat die man al die deprimerende praat uit te kramen? Ik sta hier om het werk te bezingen van Ton Zwerver en Carolien Scholtes. En goed beschouwd heb ik heb net uitgelegd waarom. Hun werk vindt namelijk zijn oorsprong in die andere manier om de onmogelijkheid van het leven te overwinnen. Dat is een methode die het mogelijk maakt plezier te hebben van de levensdrift die in ieder wezen schuilt. Meer plezier dan alleen verdoving en afleiding. Het is een impuls die veel krachtiger, mooier, feestelijker en ontroerender uitpakt dan de macht der gewoonte. Dit is het. Zij volgen het verlangen om dingen te maken waar niemand om heeft gevraagd. Waar niemand met zekerheid van kan zeggen wat ze betekenen, doen of waarvoor ze dienen. Laat dat even tot je door dringen. Tegen de onmogelijkheid te leven brengen ze beelden, bouwsels, rituele handelingen, filmpjes en boeken in stelling om iets te ontdekken en aanwezig te maken, dat ruimte maakt voor een groot wonder dat toch tegelijkertijd verbluffend alledaags is: het vermogen van levende wezens om zich te herstellen, zich intern en in uitwisseling met de omgeving te veranderen en aan te passen, en aan kracht te winnen, aan lust en handelend vermogen. Bloeien, zich voortplanten, vermenigvuldigen, verspreiden. Bomen doen het ieder voorjaar, iedere spier doet het na een intensieve training, plankton doet het explosief in de oceaan als de omstandigheden gunstig worden, en als de onderdrukking en wanhoop maar groot genoeg worden komt het volk in opstand en verdrijft de tiran.
Het werk van Ton en Carolien is een geweldig voorbeeld van wat het is om te spelen terwijl die onmogelijkheid te leven op het spel staat. Het is kunst zonder heroïsche missie, die zich weigert af te zonderen van het geleefde leven in een esthetisch reservaat en er eerder een eigen plaats in opeist.
(...)
Het werk dat Ton en Carolien tonen heeft macabere, geheimzinnige en grappige aspecten. Wat er zo verkwikkend aan is, moet dit zijn: het is ontstaan omdat de makers in de verste verte geen plicht voelden iets te verklaren, duiden, analyseren of rechtvaardigen. De psychologie en de moraal, de wet en wetenschap staan even met de bek vol tanden om ruimte en tijd te maken voor iets dat tussen werk en toeschouwer gebeurt. Het is volstrekt onzeker wat dit werk symboliseert, afbeeldt of uitdrukt. Maar het doet ontstellend veel. Het daagt uit, trekt op het tweede gezicht een ander smoel, is magisch of vervreemdend, bezwerend of relativerend. Dit werk ontstaat vanuit de erkenning dat we eigenlijk niet weten wat alles betekent: mensen, ons verdriet, bomen, bezems, schroeven, vogels. Die opschorting van het geloof in de betekenis van wat dan ook, verbindt het werk met de onmogelijkheid te leven. Maar daarom kan het ook zo direct en overrompelend een levenskrachtige en wijze reactie erop zijn. Dankzij de vrijheid die volgt op het wegvallen van de plicht tot een oordeel, tot correct gecodeerde boodschappen.
(...)
Het zichzelf vergetende spel achter dit werk is niet frivool of vrijblijvend. Er doemen wrede waarheden en afgronden op, en ook vangen we steeds weer een glimp op van de bevrijdende kracht van nieuwsgierigheid, de geheimzinnige kracht en poëzie die in onze zintuigen en de omgang met de materie schuilt. We worden door Ton en Carolien in vreemde en dubbelzinnige gebieden in onszelf gelokt. Het mag raar klinken, maar ik heb het idee als ik er tussen sta, dat ik iets te weten kom. Iets nogal belangrijks, en dat mijn woorden er wat hulpeloos achteraan lopen en er geen vat op krijgen, lijkt me een bewijs dat het een levend wezen is dat ik op het spoor ben, een hybride van wat Ton of Carolien en ikzelf hebben meegemaakt zonder het goed of volledig te beseffen.
(...)
Natuurlijk is iedere nieuwe dag weer een geschenk. Die tegelwijsheid is gewoon waar. Maar ieder dag is ook, onder de korst van alle gewoontes en afleiding, een gekmakende ramp, een verpletterend ontmoedigend gegeven. Ton en Carolien laten zien wat de moedige en waardige reactie op die schijnbare tegenstelling is: spelen met de ernst van een slaapwandelaar. En met de andere helft van het brein glashelder blijven in het opschorten van een oordeel, het loslaten van een zich uitdrukkend en presterend Ik, en met een scherp oog zoeken naar een open plek, waar tussen de dingen, de beelden en de mensen iets gebeurt dat ......dat....dat...
(Hier stopt het, ga maar kijken)
Dirk van Weelden 2022
June 2022
In the groupexhibition in the Amsterdam based artists club Arti I showed the installation that precedes the photoworks for the first time. The installation has a value in itself and the combination with the photoworks worked great.
As a result Corinne Boomsma asked me to participate in the groupexhibition in the Vishal in Haarlem next year.
I'am really looking forward to that.
I feel honored that the Museum Boijmans van Beuningen is including two works of me in their collection. Common Dust, a series of 18 photoworks and Dust to Dust, a videowork. (see video still below) Both from 2013. (more information in the chapter Photographic works)
I found a large new daylightstudio and had a ceiling installed of loose plates to manipulate the light. so exciting too work with!!
The letters to Kurt Schwitters, I wrote in 2018 to accompany the solo at Galerie Caroline O'Brien, will be affectionately received in the collection of Fondation Custodia in Paris. They will find their place between the letters of the architect J.J.P. Oud and P. Mondriaan.
https://www.fondationcustodia.fr/Artist-s-letters-recently-acquired
publication in response 50 years Gerrit Rietveld Academie, curated by Frans Oosterhof,design by Esther de Vries
my temporary working place
Unseen, Amsterdam, 21-23 september 2018, group exhibition at the booth of Caroline O'Breen Gallery
Collect Editions In-Druk, Het Kunstgemaal Bronkhorst, group exhibition, 2 juni tm 5 aug 2018, Brigitte Gootink and me in front of one of my works
solo exhibition at Caroline O'Breen Gallery, 21 april tot en met 2 juni 2018
I gave a lecture about my work and how it arises at the groupexhibition in Witteveen, the galery of Oeke Witteveen in 2016.
opening solo tentoonstelling Collect Editions november 2015, met felicitaties van Joke Roobaart
